יום רביעי | יד שבט | ה׳תש״ג | ||||
|
בְּמִנְחָה אֵין אוֹמְרִים תַּחֲנוּן.
בּאַ כ״ק (כְּבוֹד קְדּוּשַׁת) אֲבוֹתֵינוּ רַבּוֹתֵינוּ הַקְּדוֹשִׁים, אִיז, לְבַד דעֶר עִנְיָן פוּן הִתְעוֹרְרוּת רַחֲמִים אוֹיף דִי מְקוּשָּׁרִים, געֶוועֶן אַ עֲבוֹדָה פוּן דעֶרמאָנעֶן בֵּינוֹ לְבֵין עַצְמוֹ דִי מְקוּשָּׁרִים, אוּן אַרַיינְטראַכְטן בְּעִנְיַן אַהֲבָתָם וְהִתְקַשְּׁרוּתָם כַּמַּיִם הַפָּנִים, וואָס דאָס אִיז מְעוֹרֵר דִי כֹּחוֹת פְּנִימִים פוּן דעֶם וואָס מְ׳טראַכט וועֶגעֶן עֶם, וִוי מִיר זעֶהעֶן בְּמוּחָשׁ, אַז מְ׳קוּקט שְׁטאַרק אוֹיף אֵיינעֶם מוּז עֶר אַ קוּק טאָן, וַוייל דִי הַבָּטָה פְנִימִית אִיז מְעוֹרֵר דעֶם עֶצֶם הַנֶּפֶשׁ, אוּן אַזוֹי אִיז אוֹיך אִין דעֶם כֹּחַ הַמַחֲשָׁבָה.